روزها و شبها برام نفس‌گیر میگذرن. شب‌های زیادی به امید به صبح نرسیدن و بیدار نشدن میخوابم. شب‌های زیادی از تشویش و غصه و اضطراب به خودم میپیچم و روزهای زیادی از بلاتکلیفی و کنار نیامدن با خودم در خودم مچاله میشم.
واقعا پیش‌بینی این روزهای سیاه زندگی رو نکرده بودم. میدونم که میگذره. میدونم که زمان تسکین میده دل آدمارو. میدونم همه‌ی اینارو ولی هیچ کدوم از این دونستن‌ها چیزی از سوگواری من کم نمیکنه.
+دعام کنین. خیلی زیاد. که سخت محتاجم...
مهسا جان ناراحتم که تو چنین حالی هستی.
با کسی در مورد مشکلت حرف زدی؟
درسته یه وقتایی از دست هیچکس کاری برنمیاد ولی گاهی آدم وقتی برون ریزی میکنی کلی بهت کمک میکنه که درد کمتر بشه و بارت سبکتر.
کسی از دوستات می تونه گاهی شبها بیاد پیشت یا تو بری پیششون؟
دانشگاه میری یا از خونه کار میکنی؟
برای آرامش قلبت دعا میکنم مهسا جان :( :*
مشاور رفتن خیلی خوب هست. اگر همین یادداشت های کوچیک اینجا هم بهت کمک می کنه که کمی حواست پرت بشه یا یه ذره فشار روت کمتر بشه اینجا بیشتر بنویس.
یا حتی بنویس و منتشر نکن.
ایشالله که به زودی از این روزهای سخت عبور می کنی و آروم میشی.
اگه می تونی یه پروژه کوچیکی رو در راستای کمک کردن به کسی استارت بزن، هر جور توانش رو داری، مالی، زمانی، علمی و ... یه چیزی که کوچیک باشه ولی گرهی از کسی باز کنه، این جور چیزا خیلی تو آرام کردن دل تاثیر داره و اینکه کمکت میکنه برای صبح کردن شب های دراز انگیزه داشته باشی.
اگر برات امکان داره هم سعی فعالیت جسمیت رو بیشتر کنی. شاید پیشنهاد ورزش تو این شرایط خنده دار باشه، ولی با دوچرخه ت حتما برو اندازه ۱۰ دقیقه هم که شده یه دور و بزن و بیا.
یه دوستی می گفت مشاور بهش گفته بود چله دویدن بگیره، دو کمک میکنه حلقه های غصه تو ذهنت بشکنه.
ان شاء الله که بلا دوره و از پس این روزها بر میای.